سرمایه گذاران خارجی بر اساس حقوق بین الملل از برخی حقوق حمایتی خاص برخوردارند. برخورداری از این حقوق مستلزم تحقق این امر است که اقدامات یا اموال یا ابزار آنها به عنوان «سرمایه گذاری خارجي» مورد شناسایی قرار گیرد.از این جهت مفهوم «سرمایه گذاری خارجي» اهمیت خاصی می یابد. «سرمایه گذاری خارجي» در قوانین داخلی معمولاً با سه روش یا رویکرد تعریف شده است. تعاریف شركت محور یا فعالیت محور به ساختار مدیریتی شرکت یا میزان مشارکت سرمایه گذاران خارجی در فعالیت اقتصادی توجه مي كند. تعاریف معامله محور صرفاً آن دسته از دارايي ها و اموال داراي منشأ خارجي که به سرزمین دولت میزبان وارد می شود را سرمایه گذاری خارجی قلمداد می کنند. تعاريف دارايي محور، صرفاً دارایی های تحت کنترل یا مالکیت سرمایه گذار را به عنوان سرمايه گذاري خارجي معرفی می نمایند. در معاهدات بین المللی معمولا ًنگرش دارايي محور انتخاب شده است. بدین صورت که «سرمایه گذاری»در قالب یک تعریف کلی به همراه لیست محدود یا نامحدودی از انواع دارایی های مورد حمایت و گاهی با ذکر مشخصه های اصلی سرمایه گذاری تعریف شده است. دادگاههای داوری بین المللی غیرایکسید غالباً با رویکرد تفسیری-تحلیلی، سرمایه گذاری خارجی را بر اساس مفاد معاهدات يا قوانين مورد استناد طرفهاي دعوي و همچنین سایر شرايط واقعی حاكم بر هر دعوی تعریف کرده اند.